9 juli 2013
een spannend moment in elke zwangerschap is als je het groeiend leven voor het eerst kunt voelen. Met een hond is dat wat anders dan bij je eigen kinderen, maar het heeft toch wel een beetje hetzelfde gevoel.
Onze Tiff heeft duidelijk veel aandacht nodig, en we zitten dan ook regelmatig bij haar op de grond, en soms mag ze even op de bank, niet te lang, en dan kan ze zo lekker tegen je aankruipen. Ieder had al geprobeerd of ie iets kon voelen, maar Tonny was de eerste die, de hand losjes op de buik, opeens leven in de buik voelde. Je moet er niet naar voelen, gewoon je hand erop leggen, en dan opeens steekt er wat uit, of draait er wat rond, komt even langs, of wat ze dan ook daar in die buik doen met z’n allen. Prachtig!
Je kunt trouwens wel merken dat de zwangerschap de laatste weken is ingegaan. De conditie leidt eronder, een lange wandeling wordt met aanmerkelijk minder bravoure dan anders uitgevoerd. Meer rustig aan, minder vooruit en achteruit rennen, minder verre zijwegen en langdurig het water in. Mevrouw neemt haar rust. En niet zo ver a.u.b, zeker niet aan de fiets. Doen we ook uiteraard. Soms zie je haar worstelen met een goede houding. Ze is niet dikker geworden, de botjes bovenop de heupen zijn goed voelbaar, maar die buik zit wel in de weg. Draaien, weer omkeren, nog eens proberen, hehe, eindelijk een goede houding gevonden. Nog minder dan twee weken tot de uitgetelde datum. Tiff is niet de enige die dat lang genoeg vindt.
30 juni 2013
De zwangerschap van een hond is toch heel anders dan van een mens. Hij duurt veel korter, 9 weken in plaats van 9 maanden, maar je zou meer overeenkomsten verwachten. Dat de hormoonhuishouding verandert kunnen we duidelijk merken aan onze Tiff. Ze is aanhankelijker dan ooit, maar ook zelfverzekerder naar mensen en honden en ze is nog fanatieker in het volgen van haar neus. Het versterkt eigenlijk de natuurlijke eigenschappen. Mooi. Maar we merken niks van de veranderingen die je bij vrouwen vaak tegenkomt zoals verandering van appetijt, misselijkheid, pijntjes en dat soort zaken. Tuurlijk, ze is wat eerder moe bij een wandeling, maar dat is niet meer dan normaal. De etenslust is bijna nog groter dan anders, en de wandelingen, al dan niet aan de fiets, worden met hetzelfde enthousiasme als altijd ondernomen. De enige echte verandering die we waar kunnen nemen is dat ze nu echt snurkt. Dat deed ze soms al, maar nu een stuk hoorbaarder. Een mooi tevreden snurkje; het is haar gegund, de schat.
18 juni 2013
We hebben er voor gekozen de zwangerschapsbegeleiding bij de universiteitskliniek in Utrecht te laten doen. Dat is niet zo ver bij ons vandaan en je wordt er goed begeleidt door professionals die veel ervaring hebben. En ja, er zijn ook altijd studenten bij want het is en blijft natuurlijk een school. Maar met die studenten kun je ook lol hebben!
Als onderdeel van ons “pakket” wordt natuurlijk ook gecontroleerd of de dekking de juiste gevolgen heeft gehad. EN DAT IS HET GEVAL! Eerst, werd gevoeld en dachten ze twee puppies in de buik te voelen. Okay, we hadden al het gevoel dat er pups inzaten want het buikje groeide, de tepels stonden rechtop, en ze wordt met de dag aanhankelijker. Maar bij de echo bleken het er vier, misschien wel vijf te zijn. Haha, dat klinkt al beter!
Vier of vijf lijkt ons een goed aantal voor onze Tiff. Niet te veel ineens, dat is denken we beter. Een heel avontuur, zo’n bezoek aan de kliniek. Het is net een écht ziekenhuis; ruime balie, pasje en je krijgt een pakket aan plakkers mee om op de stukken te plakken, een grote wachtkamer waar de patiënten, in alle gevallen viervoeters met begeleider, moeten wachten. Ook hier is de sfeer enigzins bedrukt. Onze Tiff wordt herkend omdat ze zich bij een eerder bezoek om de dekkingsbereidheid te meten zo goed had gedragen.
En deze keer wordt ze ook weer geroemd voor de stoïcijnse wijze ze het hele gedoe ondergaat. Er zit inderdaad geen millimeter kwaad in. De studenten prikken bloed, doen de onderzoeken, voelen mee, maar uiteindelijk geeft de deskundige begeleider de definitieve uitslag. Natuurlijk wil je niet echt thuis zijn in een ziekenhuis, tenzij je er werkt, maar hier heerst een goede sfeer. En al kunnen de patiënten hun klachten niet mondeling toelichten, hooguit een blaf of miauw van ongemak, ze krijgen de serieuze aandacht die nodig is.
Goed, deze horde genomen, nog 5 weken. We gaan nu serieus alles regelen voor de aanstaande moeder.
